Jonathan: เยอะ (เลอะ)

Daddy: อะไรเลอะครับ?

Jonathan: Poop จ่อน จ๊อน

Daddy: จ่อน จ๊อน เลอะเหรอครับ? poop เหรอ? จ่อนจ๊อน poop เหรอ?

Jonathan: YES!

อีกวันนึงแด๊ดดี้เข้าห้องน้ำ…

ผมก็หยิบทิชชู่ให้แด๊ดดี้ พร้อมกับพูดว่า “ก้น” (เอาทิชชู่ให้แด๊ดเช็ดก้น ฮ่าฮ่า)

อาทิตย์นี้มะบอกผมว่ามะเจ็บนม เพื่อลดมื้อการกินนมแม่ของผม…เหลือแค่กินตอนกลางคืน

ผมก็ถามมะทุกวัน… บอกให้มะอุ้ม “อุ้ม…”… แล้วก็ถามว่า “นม”…”เจ๊บ?” (ยังเจ็บอยู่ไหมครับ?) ถามติดกันทั้งอาทิตย์หลังตื่นนอนตอนเช้า และก่อนนอนกลางวัน ไม่เคยลืมเลยครับ

ก็ผมรอมะหายเจ็บอยู่แล้วจะกินต่อ … ไม่รู้เลยว่ากำลังจะหย่านมแล้ว…

ก่อนกินนมตอนกลางคืนผมก็ขอมะ: “นม มะ”… แต่ผมก็จะเตือนตัวเองเสมอว่ามะเจ็บอยู่ … โดยผมจะกลิ้งไปมาเอามือมาจับ เอาหน้ามาซุก …​แล้วบอกตัวเองว่า “มะ…เจ๊บ”

มะให้ผมกินนมแม่เฉพาะตอนก่อนนอน … โดยบอกผมว่า “กลางคืนไม่เจ็บ หม่ำได้ครับ” ผมก็รีบหม่ำด้วยความดีใจ

เช้าวันจันทร์มะอ่านนิทานให้ผมฟัง ในหนังสือมีเกี่ยวกับเรื่องสัตวแพทย์

Mama: “นี่… dog เจ็บขา ต้องไปหา doctor ….”

Jonathan หันมามองมะด้วยสายตาเป็นห่วง…แล้วชี้หน้าอกมะ: “เจ๊บ…มามะ…นม…doc… (แปล: มะเจ็บนมต้องไปหาหมอสินะครับ)”

หลังจากนั้น ผมก็จะถามมะอยู่บ่อยๆ โดยจับหน้าอกมะแล้วถามว่า เจ๊บ?​ ด่อก ด๊อก? (ยังเจ็บอยู่มั๊ยครับ? ไปหาด๊อกเตอร์ยังครับ?)

ผมเป่าให้มะ แล้วก็บอกแด๊ดดี้ว่า “มะเจ๊บ” แล้วจับหัวแด๊ดดี้ให้ก้มมาช่วยกันเป่าให้มะด้วย มะจะได้หายเจ็บเร็วๆ

(การกระทำและคำพูดเล็กๆน้อยๆของลูกทำให้แม่อย่างเรามีความสุขได้ทั้งชีวิตเลยนะ)

มะซึ้งมาก คิดว่าในชีวิตนี้คงไม่มีใครรักและเป็นห่วงมะเท่ากับผมในตอนนี้อีกแล้ว… ^^

แต่ก็มีนะครับ…แด๊ดดี้ไง…  อิอิ <3 (จริงอ้ะ?)

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

ผมรักและเอ็นดูมามะกับแด๊ดดี้อย่างสุดซึ้ง

เนื่องจากผมเป็นเด็กมือหนัก ตุ้บตั้บๆ แถมตื่นเต้นง่าย…

เห็นหน้ามะใกล้ๆเป็นไม่ได้ หมั่นเขี้ยวตื่นเต้นจนต้องเข้ามาฟัด

เมื่อคืนผมเอาตะกร้ามาเล่นใกล้ๆมะ แต่ทุบใส่มะซะแรง จนมะร้องโอ๊ะ

ผมตกใจที่ทำมะเจ็บ….รีบมาจุ๊บที่แขนมะ แล้วก็เป่า ฟู่ ฟู่ magic blow เหมือนกับที่มะปลอบเวลาผมเจ็บ

………………………………………………………………..

ตอนเย็นผมก็เผลอกัดนิ้วแด๊ดดี้ที่ป้อนขนมให้ผมหม่ำ แด๊ดดี้บอกว่าผมทำหน้าตกใจมากกกก กลัวแด๊ดดี้เจ็บ

เวลาแด๊ดดี้นอน ผมเห็นว่าแด๊ดดี้ไม่มีหมอน ผมก็ไปหยิบหมอนมารองหัวให้แด๊ดดี้ พร้อมกับพูดว่า  พิ พิ (pillow)

ผมจะพยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดที่จะคิดว่าทำให้แด๊ดดี้กับมามะได้

สองอาทิตย์ที่ผ่านมาผมเล่นกับ Clement (6 ขวบ) กับ Sedan (4 ขวบ)

ผมหัวเราะร่าตลอดเวลา เดี๋ยวเค้าก็กอดผม เดี๋ยวผมก็กอดเค้า สนุกจัง

…อย่าใช้แฟลชเยอะนะ เดี๋ยวเฮาสายตาเสีย…ตาเฮายิ่งตี่ๆอยู่ด้วย

…………………………………………………………………………………………………….

ผมดู Clement ตีลังกา แล้วผมก็ลองตีลังกาบ้าง สนุกมาก​ Clement ล้มมาถีบผม ล้มทับผม ก็ไม่เป็นไร ผมยิ้มแฉ่งด้วยความยินดี

“ถีบเฮาได้เลย ตามสบาย เฮาสนุกมาก”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อาทิตย์ถัดมาเราไปหา Clement & Sedan ที่บ้านเค้า

ตอนผมลงจากรถแล้วเห็น Clement & Sedan ออกมารับ ผมตะลึง อึ้งกิมกี่

มะบอกว่าผมยืนค้างแต่ยิ้มแฉ่ง…หน้าตาดีใจมาก ที่ได้เจอ Clement & Sedan อีก เหมือนผมกำลังคิดว่า

“นี่เฮาฝันไปใช่ไหม?… ดีใจจัง”

พี่ๆสองคนแบ่ง Thomas Train ให้ผมเล่น

ผมต้องเรียกให้ แด๊ดดี้ กับ มามะ ช่วยเป็นกรรมการ

แต่พอแด๊ดดี้บอกผมว่า “แด๊ดดี้คุยธุระอยู่นะครับ…หมีน้อยไปเล่นกับ Clement กับ Sedan ก่อนนะ…etc.” ผมก็เข้าใจ ไม่กวนละครับ ไปเล่นเองก็ได้… หงึ

แด๊ดดี้กับมะ เห็นผมเล่นกับเด็กคนอื่นสนุกมาก แด๊ดดี้กับมะก็มีความสุขมากไปด้วย

(แถมแด๊ดกับมะมีเวลาพักนั่งดูผมเล่นด้วยครับ…ไม่งั้นมะต้องเล่นกับผมตลอดเลย)

“เอ…หรือว่าต้องมีน้องให้ผมเล่นด้วยซะแล้ว”